Twee uitersten

Vanuit het huis van Mariska sturen we deze mail, waar we vanuit koken en eten met haar kinderen Miriam en Juda.
Sinds het vorige verslag hebben we weer veel beleefd.
Zondagmorgen zijn we vertrokken uit Noah's Ark en door chauffeur Jimmy naar de "haven" bij Entebbe gebracht. Onderweg veel politie, sirenes en belangrijke autos i.v.m. een internationaal overleg van de UN over Congo. Dit x ging gelukkig de ferry naar Ssese Island wel en was de overtocht prima. We zijn weer naar het hotel van 2 jaar geleden gegaan, met ons huisje aan het Victoria meer. Het was weer genieten, heerlijk weer mooi uitzicht, veel vogels, lekker eten enz. Dit x was het drukker, omdat de ferry ook ging. We hebben er met een gids, samen met een Indier (werkte voor de UNO) en 2 kwebbelende italianen een wandeling door een oerbos gemaakt. De volgende dag ook samen achterop de boda boda met Edwin, onze gids van 2 jaar geleden, waar we langs eindeloze palmbomen (voor de palmoliefactory) reden, ananasplantage bezocht en een vissersdorpje.
Woensdag weer terug naar het vaste land, waar we in Entebbe naar de dierentuin zijn geweest.We waren 1 van de weinige bezoekers en kregen bijna overal een persoonlijke uitleg van de oppassers.
Nu zijn we een aantal dagen in een hotel vlakbij Mariska, met een balkon met mooi uitzicht en eten op onze kamer.
Gisteren was het na het bezoek aan Ssese Island het andere uiterste: we zijn mee gegaan naar de kindergevangenis van Kampiringisa. Een indrukwekkende emotionele dag. In deze gevangenis zijn momenteel 420 kinderen, waarvan 10 kinderen met een strafblad. Deze kinderen zijn of opgepakt op straat, afgegeven door 1 van hun (stief)ouders, enz. Ze moeten er in ieder geval 3 jaar blijven, waarvan de eerste weken de jongens met ontbloot bovenlijf (eerder was dit zelfs bloot!). Het is onvoorstelbaar dat kinderen (tussen 2 en 18 jaar) op deze plek verblijven. Foodstep, een organisatie opgezet door een Belgisch echtpaar, brengt daar nu elke donderdag een bezoek. Ze hebben er voor gezorgd dat de ruimtes nu schoner zijn dat er borden zijn om van te eten dat de kinderen wat aandacht krijgen, naar school kunnen (niet iedereen). Ook zijn er ruim 40 kinderen door hen uit de gevangenis gehaald en geplaatst in een home. Ook toen wij er donderdag kwamen, mochten er 2 jongens van ong. 13 jaar uit de gevangenis mee naar het Home. Heel bijzonder om dit mee te maken, ze glunderden van oor tot oor. Wel was het heftig toen we op de terugweg weer een vrachtwagen met kinderen naar de gevangenis zagen rijden. Morgen, zaterdag gaan we er weer naar toe: 1 x in de maand organiseert Foodstep en feestdag op zaterdag, waarbij de kinderen o.a. extra (lekker) eten krijgen. Het is moeilijk om te omschrijven wat we hebben gezien en het is vreselijk dat kinderen in zulke omstandigheden moeten leven. In oktober komt er in Nederland een rapportage hierover op de televisie.
We beginnen nu aan onze laatste dagen hier in Oeganda en genieten van ons verblijf, ondanks de heftige ervaringen in Kampiringisa.
Nu gaan we zo aan de pasta en daarna spelletjes, Juda wacht al! Veel lieve groeten van ons XX