Flinke regenbuien
03 September 2015 | Oeganda, Mukono
Vanmiddag van plan om weer wat bij te schrijven op ons blok, maar het weer bepaalde wat anders: een fikse onweersbui zorgde ervoor dat we een tijd lang geen power hebben. Eén van de vrijwilligers zat achter de computer toen de bliksem insloeg: schrikken. Vandaag zouden de 32 grote kinderen kamperen in de naast gelegen mangofarm maar dat is door de ernorme regenbui letterlijk in het water gevallen. 6 kilo kip was daarvoor al uit de vriezer gehaald, erg sneu. Maar morgen de disco vanwege eind van de vakantie maar dat gaan wij missen.
Vandaag zijn we al een beetje aan het afronden op Noah's Ark: morgenmiddag vertrekken we hier.
Jannie maakt de laatste placemats af. Klara was van plan vanmorgen al dit blog te schrijven, maar in plaats daarvan naar de kliniek gegaan. Al vanaf het begin van de vakantie last van allergie (?) plekken. Eerst in gezicht en het breidde zich nu ook uit op de armen. Ik ben nu gestopt met medicatie tegen malaria en slik nu pillen tegen allergie en heb zalf gekregen. Het lijkt al wat minder te worden. Ik moest vanmorgen 2 uur in de kliniek blijven om te kijken hoe ik reageerde. En daar lag ik tussen ondervoede kinderen. Ook waren er veel zwangere vrouwen. Als muzungu val je dan wel op.
Afgelopen dinsdag zijn we met Pita naar Kampala geweest. Eerst heerlijk koffie gedronken met bananamuffins. Daarna naar de craftmarket. Omdat Piet en Pita volgende week naar Nederland gaan, hebben we verschillende souvenirs gekocht voor de verkoop. En natuurlijk afdingen. Terwijl aan het shoppen waren, kwam er ook hier een flinke plensbui maar als echte hollandse meiden bleven we shoppen van de ene kraam naar de andere, een komisch gezicht. Mijn doorzichtige cape trok ook veel bekijks.
Hierna naar de Nederlandse ambassade voor de visums van 3 kinderen van Piet en Pita om me te reizen naar Uganda. Toen we daar waren liet men Pita eerst de papieren tekenen en toen bleek dat de visums geweigerd waren. Grote teleurstelling en de reden was onduidelijk. Nog gesproken met iemand van de ambassade, maar die kon alleen maar vertellen dat men extra kritisch is t.a.v. Visums voor kinderen en dat je bezwaar kan indienen. Maar dat lukt waarschijnlijk niet op tijd. Piet en Pita hebben nu besloten alleen te gaan.
Op terugweg drinken we nog wat bij bakker Brood en halen pizza's voor het huis: op dinsdag 2 voor de prijs van één. Ook wij nemen lekker een pizza mee. Met 24 pizza's weer terug naar Noah's Ark. Onderweg weer flink druk.
Gisteren vroeg opgestaan en om 7.30 uur op pad. Onderweg nemen we een boda samen naar Mukono. Daar pikt Renske met Zefanja ons op. We rijden naar Jinja. Een mooie weg richting tussen de bossen theeplantages. Maar ook een gevaarlijke weg, met hardrijdende bussen, vrachtwagens e.d. Op terugweg zien we een bus van de weg in huis gereden. We rijden de village in bij Jinja naar House of Hope, een tehuis voor gehandicapte kinderen. De meeste kinderen zijn ook (zwaar) verstandelijk gehandicapt. Het project is door Ugandezen opgezet. Edith, degene die dit huis leidt, had zelf ook een gehandicapt kind, dat vorig jaar is overleden. Nu zijn er ongeveer 20 kinderen, sommigen in rolstoelen. Het zag er verzorgd uit, al zal een likje verf niet overbodig zijn. Ook stonden er veel afgedankte spullen, zoals rolstoelen, maar ze konden daar weinig mee, meeste kapot of te oud. Alle werkers helpen de kinderen met eten geven en gaven de kinderen veel aandacht. Dat is in zo'n land extra bijzonder. We vonden het een mooi project. Soms worden er kinderen in de buurt van het huis gelegd om door hen gevonden te worden. We hadden een tondeuse meegenomen, waar ze erg blij mee waren. Ook nagellak voor de kinderen was een succes: verschillende kinderen hebben we blauwe en paarse nagels geverfd. En natuurlijk ballonnen, al schrokken regelmatig één van de kinderen van het kapot knallen. Renske is geld aan het werven voor de fysiozaal: om goede spullen aan te schaffen, echt niet overbodig voor deze kinderen.
En dan zit ons verblijf hier er weer bijna op. Ook nu weer genoten. En We will be back..............
Nu nog een weekje Uganda bekijken, we hebben er zin in!
Vandaag zijn we al een beetje aan het afronden op Noah's Ark: morgenmiddag vertrekken we hier.
Jannie maakt de laatste placemats af. Klara was van plan vanmorgen al dit blog te schrijven, maar in plaats daarvan naar de kliniek gegaan. Al vanaf het begin van de vakantie last van allergie (?) plekken. Eerst in gezicht en het breidde zich nu ook uit op de armen. Ik ben nu gestopt met medicatie tegen malaria en slik nu pillen tegen allergie en heb zalf gekregen. Het lijkt al wat minder te worden. Ik moest vanmorgen 2 uur in de kliniek blijven om te kijken hoe ik reageerde. En daar lag ik tussen ondervoede kinderen. Ook waren er veel zwangere vrouwen. Als muzungu val je dan wel op.
Afgelopen dinsdag zijn we met Pita naar Kampala geweest. Eerst heerlijk koffie gedronken met bananamuffins. Daarna naar de craftmarket. Omdat Piet en Pita volgende week naar Nederland gaan, hebben we verschillende souvenirs gekocht voor de verkoop. En natuurlijk afdingen. Terwijl aan het shoppen waren, kwam er ook hier een flinke plensbui maar als echte hollandse meiden bleven we shoppen van de ene kraam naar de andere, een komisch gezicht. Mijn doorzichtige cape trok ook veel bekijks.
Hierna naar de Nederlandse ambassade voor de visums van 3 kinderen van Piet en Pita om me te reizen naar Uganda. Toen we daar waren liet men Pita eerst de papieren tekenen en toen bleek dat de visums geweigerd waren. Grote teleurstelling en de reden was onduidelijk. Nog gesproken met iemand van de ambassade, maar die kon alleen maar vertellen dat men extra kritisch is t.a.v. Visums voor kinderen en dat je bezwaar kan indienen. Maar dat lukt waarschijnlijk niet op tijd. Piet en Pita hebben nu besloten alleen te gaan.
Op terugweg drinken we nog wat bij bakker Brood en halen pizza's voor het huis: op dinsdag 2 voor de prijs van één. Ook wij nemen lekker een pizza mee. Met 24 pizza's weer terug naar Noah's Ark. Onderweg weer flink druk.
Gisteren vroeg opgestaan en om 7.30 uur op pad. Onderweg nemen we een boda samen naar Mukono. Daar pikt Renske met Zefanja ons op. We rijden naar Jinja. Een mooie weg richting tussen de bossen theeplantages. Maar ook een gevaarlijke weg, met hardrijdende bussen, vrachtwagens e.d. Op terugweg zien we een bus van de weg in huis gereden. We rijden de village in bij Jinja naar House of Hope, een tehuis voor gehandicapte kinderen. De meeste kinderen zijn ook (zwaar) verstandelijk gehandicapt. Het project is door Ugandezen opgezet. Edith, degene die dit huis leidt, had zelf ook een gehandicapt kind, dat vorig jaar is overleden. Nu zijn er ongeveer 20 kinderen, sommigen in rolstoelen. Het zag er verzorgd uit, al zal een likje verf niet overbodig zijn. Ook stonden er veel afgedankte spullen, zoals rolstoelen, maar ze konden daar weinig mee, meeste kapot of te oud. Alle werkers helpen de kinderen met eten geven en gaven de kinderen veel aandacht. Dat is in zo'n land extra bijzonder. We vonden het een mooi project. Soms worden er kinderen in de buurt van het huis gelegd om door hen gevonden te worden. We hadden een tondeuse meegenomen, waar ze erg blij mee waren. Ook nagellak voor de kinderen was een succes: verschillende kinderen hebben we blauwe en paarse nagels geverfd. En natuurlijk ballonnen, al schrokken regelmatig één van de kinderen van het kapot knallen. Renske is geld aan het werven voor de fysiozaal: om goede spullen aan te schaffen, echt niet overbodig voor deze kinderen.
En dan zit ons verblijf hier er weer bijna op. Ook nu weer genoten. En We will be back..............
Nu nog een weekje Uganda bekijken, we hebben er zin in!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
